هر که الفبای طلبگی را نداند دچار جهل مرکب می شود …
و هر که با زیر و زبر  “آیات علم"  و  “سوره های معرفت  “  بیگانه باشد ، قرائتش غلط خواهد شد.پس باب اول کتاب حوزه ،آموختن این الفبا و آشنایی با حرکات و سکنات این فرهنگ است ، تا “طلبه” از  “طلبه نما “متمایز شود. طلاب واقعی که مطلوب خلق و محبوب خالقند ، آنانند  که در مدرسه عترت ،الفبای عزت می آموزند و در مکتب قرآن مشق عرفان می نویسند. زندگیشان عطف به مبدأ است و وصل به معاد . با نفی خود ، اثبات خدا می کنند و غرور را از نفس خویش جدا. در محرمات ،اهل توقف اند و در شبهات ، اهل احتیاط . ضمیر خود را در افق تقوا ظاهر می سازند ، با شهرت و نام ، خود را گم نمی کنند  و با پست و مقام و چند سلام ،پشت به حوزه و قم نمی کنند و “معانی ” نخوانده به  “بیان"  نمی پردازند. به جرح و تعدیل و نفس مشغولند و هر روز عمر خود را  “تجزیه وتر کیب “  می کنند . افعالشان بی حرف عله ، به مصدر خلوص بر می گردد. اسمشان مبنی بر فتح و فعلشان لازم و حرفشان جازم . نه در حرف ، منفی بافند ، نه در ادعا اهل لاف و گزاف . نه در جای وقف ،حرکت می کنند و نه در جای حرکت ، اهل وقفند. از معتکفان حجره “لِمَ و لَما ” بیزارند و از سایه نشینان  “لَیسَ و لا ” بر کنار…